Οι μελοποιήσεις των εφυμνίων του Ακαθίστου ύμνου «Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε» και «Ἀλληλούια» μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα είναι λίγες. Μία από αυτές, η οποία ωστόσο δε γνώρισε ιδιαίτερη διάδοση, ανήκει στον Πρωτοψάλτη Σμύρνης Δημήτριο Λώτο και τη συναντάμε κάτω από την αντίστοιχη σύνθεση του Πέτρου Λαμπαδαρίου στα φύλλα 35r και 35v του κώδικα ΕΒΕ 3469 ο οποίος γράφτηκε στη Σμύρνη το 1805.
Ο ήχος της σύνθεσης είναι ο πλάγιος τετάρτου, ο οποίος φαίνεται ότι ήταν και ο μοναδικός αποδεκτός ήχος για τα εφύμνια του Ακαθίστου Ύμνου μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα. Το «Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε» και το «Ἀλληλούια» έχουν την ίδια μελωδία με μια μικρή διαφοροποίηση στην τελική κατάληξη, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο μέλος του Πέτρου Λαμπαδαρίου από το οποίο είναι εμφανώς επηρεασμένος και ο Δημήτριος Λώτος.
ΠΗΓΕΣ
ΕΒΕ 3469, Ανθολογία της Παπαδικής.
Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος, Ταμείον Ανθολογίας, τ.1, Κωνσταντινούπολη, 1824.
Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, Ειρμολόγιον καλοφωνικόν, Κωνσταντινούπολη, 1835.
Ιωάννου Λαμπαδαρίου και Στεφάνου Α΄ Δομεστίκου, «Πανδέκτη της Ιεράς Εκκλησιαστικής Υμνωδίας του Όλου Ενιαυτού», τ. 1 Εσπερινός, Κωνσταντινούπολη 1850 (φωτ. ανατ. Κατερίνη 2013).
